Nee, de maan is geen ster. Maar we kunnen zien waarom je denkt dat het een ster is, aangezien sterren hemellichamen zijn, net als de maan. Wat de maan onderscheidt van een ster is haar onvermogen om haar eigen licht te produceren.

We weten bijna zeker dat je hebt gehoord dat sterren astronomische lichamen zijn die voornamelijk bestaan uit helium en waterstof. Dat zijn de twee gassen die verantwoordelijk zijn voor het licht dat we zien en de warmte die we voelen. In het geval van de maan zijn de enige elementen die aanwezig zijn zuurstof, chroom, mangaan, ijzer, silicium, aluminium, magnesium, titanium en calcium.

Dat is slechts een kort overzicht van wat de maan onderscheidt van een ster. Maar als u meer wilt weten over deze hemellichamen, lees dan verder.

Wat is een maan?

Sinds de uitvinding van de telescoop hebben we geweldige ontdekkingen gedaan. Degenen die in de Middeleeuwen leefden kenden de maan alleen als een groot, rond, mystiek object dat de macht van de goden manifesteerde. Maar dankzij dit optische instrument leerden we dat dit prachtige mystieke object niet bepaald uniek was voor aardbewoners. Er waren andere manen die allemaal om andere planeten draaiden.

Een maan is elk hemellichaam dat een ronde baan volgt rond een planeet - de term "planeet" staat in deze context voor alle planeten die de mens kent, inclusief de kleine, dwerg- en acht hoofdplaneten.

Afbeelding: Klaus Stebani, Pixabay

Wie heeft andere manen ontdekt?

Galileo Galilei was de eerste die andere manen ontdekte. Toen hij zijn zelfgemaakte telescoop op Jupiter richtte, zag hij wat een groep sterren leek. Pas toen ze "in de verkeerde richting" begonnen te bewegen, besefte hij dat het echte manen waren die rond de grootste planeet van het zonnestelsel draaiden.

De "sterren" bestonden uit Calisto, Ganymedes, Europa en Lo. Zij staan nu bekend als de Galileïsche manen van Jupiter, omdat zij door de Italiaanse astronoom zijn ontdekt. Vervolgens werden 59 andere manen ontdekt die rond deze planeet draaien, en verschillende andere in ons zonnestelsel.

Naast de Galileïsche satellieten zijn er nog twee andere manen die qua grootte vergelijkbaar zijn met de maan van onze planeet, namelijk Triton en Titan, die respectievelijk om Neptunus en Saturnus draaien.

Het is belangrijk op te merken dat sommige van de hierboven genoemde manen geologisch actief zijn. Dat betekent dat ze al tekenen van tektonische activiteit vertonen, en sommige zijn zelfs betrapt op het spuwen van lava. Van Triton, Titan, Europa en Io is bewezen dat ze vulkanisch actief zijn.

Zijn ze altijd vulkanisch geweest? Wij denken van wel, want onze instrumenten hebben ons geholpen vast te stellen dat sommige van hen gedurende miljarden jaren hetzelfde niveau van vulkanische activiteit hebben behouden. Aangezien we niet over de technologie beschikten om ze vóór die periode te bestuderen, nemen we aan dat ze altijd zo zijn geweest.

Hoeveel manen zijn er in ons zonnestelsel?

Op dit moment weten we niet helemaal zeker hoeveel manen er zijn. Maar wat we wel kunnen bevestigen is dat er meer dan 300 zijn. Dat is inclusief de 168 manen rond de planeten van ons zonnestelsel, trans-Neptuniaanse objecten, manen van asteroïden en manen rond dwergplaneten.

Zo te zien wordt het steeds moeilijker om te definiëren wat een maan is, aangezien de eigenschappen ervan blijven veranderen. Als een maan bijvoorbeeld een natuurlijke satelliet is die rond een planeet draait en het licht van een ster weerkaatst, is het dan eerlijk om een hemelse glimmende rots die rond een planeet draait een maan te noemen?

Als het antwoord ja is, dan hebben we miljoenen manen in de ruimte, waarvan sommige nog moeten worden ontdekt. En als het antwoord nee is, waarom? Wat maakt het zo anders dan een maan, die ook een hemellichaam van rotsen is? Zou het de grootte zijn? Want de laatste keer dat we het controleerden, zaten onze astronomen niet eens op één lijn over wat de standaardgrootte van een maan zou moeten zijn.

De vraag "Wat is een maan?" is nogal dubbelzinnig. Er zullen altijd meerdere interpretaties zijn, waarvan geen enkele bevredigend is.

Wat is een ster?

Als baby werd ons verteld dat de sterren fonkelen. En dat is waar, alleen als je binnen de grenzen van de atmosfeer van onze planeet blijft. Als je een manier vindt om die grenzen te overschrijden en de ruimte in te gaan, zul je snel merken dat ze niet echt fonkelen, maar hete gassen uitstoten.

Deze sterren die wij van een afstand kunnen zien, zijn niets meer dan hemellichamen die voornamelijk bestaan uit helium en waterstof. Hun interacties en reacties in de kern zijn de bronnen van de warmte die wij vaak voelen en het licht dat wij zien. In termen van relatieve afstand is de zon de ster die het dichtst bij de aarde staat. Alle andere lijken 's nachts op stipjes aan de hemel omdat ze miljoenen lichtjaren verwijderd zijn.weg.

Nogmaals, we kunnen u geen definitief getal geven als we het hebben over het totale aantal sterren, maar onze briljante wetenschappers hebben geschat dat er alleen al in ons Melkwegstelsel bijna 200 miljard sterren wonen.

Afbeelding: Hans, Pixabay

Wat is de oorsprong van deze sterren?

Sterren ontstaan niet op dezelfde manier als manen en planeten. Hun geboorte is veel fascinerender.

Sterren worden geboren in "nevels". Dit is de term voor stofwolken in de ruimte die uitsluitend uit waterstof bestaan. Het proces verloopt geleidelijk, omdat het normaal gesproken duizenden jaren duurt. Door de zwaartekracht beginnen de kleine zakjes dichte materie in deze wolk langzaam af te brokkelen onder hun eigen gewicht, waardoor uiteindelijk wat wij noemen de "Protostar" ontstaat.

Deze fase wordt ook wel de ontluikende fase van de ster genoemd. En als u zich afvraagt hoe dit allemaal onopgemerkt kan gebeuren, dan is dat omdat stofwolken het vrijwel onmogelijk maken voor onze apparatuur om iets te zien. Zelfs als je weet wat je zoekt, zie je alleen stof. De reacties binnenin zijn volledig verborgen.

Op dat moment is de protoster in wezen een massa samentrekkende gassen. En naarmate hij kleiner wordt door de zwaartekracht, begint hij sneller te draaien om zijn impulsmoment te behouden. Uiteindelijk neemt de druk toe, wat leidt tot een stijging van de temperatuur. Dit betekent het begin van een andere fase, die bekend staat als de T Tauri-fase.

Die fase zal bijna 100 miljoen jaar duren, wanneer de ster zijn kern op een temperatuur van 15 miljoen graden Celsius brengt. Als hij dat eenmaal heeft bereikt, komt automatisch het proces van kernfusie op gang, waardoor de kern ontbrandt en hij in zijn laatste fase komt, de hoofdreeks.

De zon is een goed voorbeeld van een hoofdreeksster. Net als de meeste andere sterren in ons melkwegstelsel. We hebben er veel bestudeerd en geconcludeerd dat ze zich momenteel in een stabiele staat van kernfusie bevinden. Het continu omzetten van waterstof in helium is natuurlijk geen geringe prestatie, want dat is de reden waarom de sterren voortdurend kolossale hoeveelheden energie afgeven.

Zijn alle sterren hetzelfde?

Nee, net als mensen worden sterren anders geboren. Sommige zijn glanzender dan andere, omdat ze meer waterstof in helium kunnen omzetten en meer röntgenstraling uitstralen. We hebben ook vastgesteld dat hun kleuren allemaal anders zijn, omdat ze verschillende temperaturen hebben. Degenen die extreem heet zijn, hebben blauwe en witte tinten, terwijl degenen die relatief koeler zijn, rode of oranje tinten hebben.

We hebben deze verschillende variabelen kunnen gebruiken om sterren in verschillende groepen in te delen. Als u het Hertzsprung-Russell-diagram bekijkt, krijgt u een goed idee van waar we het over hebben. Sommige sterren vallen onder de hoofdreekscategorie, die welke worden beschouwd als witte dwergsterren, superreuzen, reuzen, etc. Voor de context: een superreus heeft een straal die groter is dan die van onze zon - ze zeggenzou het duizend keer groter kunnen zijn.

Laatste gedachten

Ooit dachten we dat de maan een koude en dode rots was, die rond onze planeet draaide. Maar recente ontdekkingen hebben ons doen geloven dat er ooit enige vulkanische activiteit was in de kern en op het oppervlak. We wisten het toen alleen nog niet omdat die uitbarstingen miljoenen jaren geleden plaatsvonden. Helaas, hoewel we nog steeds speculeren dat toekomstige uitbarstingen mogelijk zijn, zullen ze niet binnen onzelevenslang.

• //starregister.org/is-de-maan-een-ster.php.
• //www.nature.com/articles/d41586-021-02744-8
• //astronomy.swin.edu.au/cosmos/h/hertzsprung-russell+diagram
• //www.universetoday.com/24802/t-tauri-star/
• //earthhow.com/milky-way-galaxy/
• //earthsky.org/space/active-seafloor-volcanoes-on-jupiters-moon-europa/
• //education.nationalgeographic.org/resource/galileo-discovers-jupiters-moons

Uitgelichte afbeelding: zoff, Shutterstock